Blog: Verwijlen – Katinka Broos

De bankjes in het Oude Westen zijn vaak goed bezet. Fietsend door de wijk, van de ene naar de andere bijeenkomst, groet ik de mensen op de bankjes: voor de Leeuwenhoek, voor de Aktiegroep, in de Gouvernestraat bij de ingang van het park, op de pleintjes.
Wat doen die mensen daar toch elke dag? Ze genieten van de zon, ze kletsen wat, roken een sigaretje. Ze zitten, hangen, rusten uit….
Mijn Vlaamse collega leerde mij een ander, oud-Nederlands, woord: verwijlen. De mensen verwijlen op de bankjes.

Hij kon zijn draai niet meer zo vinden. Vroeger had hij hard gewerkt. Toen hij moest stoppen met werken deed hij vrijwilligerswerk, het liefst kookte hij op verschillende plekken in de wijk. Altijd was hij uit huis, de wijk in. Maar de laatste tijd werd het minder, hij was gestopt met vrijwilligerswerk, dat ging niet meer. Zijn lijf deed pijn en hij merkte dat zijn geheugen ook achteruit ging.
Maar thuis zitten….de muren kwamen op hem af. Theedrinken in het buurthuis waar hij vrijwilliger was geweest, dat ging hem ook niet goed af. Hij bemoeide zich dan weer met alles en iedereen en kon zich moeilijk ontspannen.

Toen ontdekte hij het bankje, vlak bij zijn huis. Hij ontmoette daar mensen uit de buurt die elke dag even of langer naar het bankje kwamen. Hij kon daar praten over Suriname, of over hoe de wijk vroeger was. Hij keek naar de spelende kinderen, hij maakte weer grapjes. Hij stuurde mensen naar het wijkpastoraat: die kunnen je wel helpen. En mensen gaven hem adviezen over medicijnen en uitstapjes in de wijk.
Ze kwamen erachter dat hij niet altijd de waarheid vertelde over zijn vriendinnen, dat hij slachtoffer was van kentekenfraude, dat hij niet altijd meer voor zichzelf kookte. Ze gedoogden zijn verhalen, kookten extra eten voor hem, adviseerden hem over thuiszorg.
En ze genoten van de zon.
Op een dag misten ze hem. Hij miste nooit een zonnestraal, waarom zat hij vandaag niet op het bankje? Wie had hem voor het laatst gezien? Gaat het wel goed? Hij klaagde over hoofdpijn, is hij ziek? Waarom doet hij de deur niet open?
Er werd actie ondernomen, met elkaar en met zijn familie gebeld. Politie kwam aanrijden. De mensen bleven op het bankje zitten tot diep in de avond en wisten: hier zal hij nooit meer zitten.
Maar zij zullen daar nog vaak zitten. Niet zomaar zitten en afwachten of nietsdoen, maar verwijlen: de tijd nemen voor de omgeving en voor elkaar, met aandacht luisteren, je verhaal kwijt kunnen, even afstand nemen van huiselijke beslommeringen en soms het leven met een korreltje zout nemen.
Fijn dat er zoveel bankjes staan in het Oude Westen.