Van oud naar nieuw…

Vaak kom ik naar Rotterdam met de trein. Vanaf station Rotterdam Noord is het een kwartier lopen naar de Bergsingelkerk. Deze route loop ik nu al een jaar en is me vertrouwd geworden. Twee maanden geleden werd ik aangenaam verrast. Denk je de route inmiddels wel te kennen, staat daar opeens een nieuw kunstwerk ter hoogte van café De Bel. Het kunstwerk van Erik Sep is verdwenen en vervangen door een standbeeld van Maarten Bel.

Al mijmerend loop ik verder met de beide kunstwerken in het hoofd.
De afgelopen weken hebben we Johannes nog al eens aan het woord gehad, die als richtingwijzer op Jezus wees. Hij preekte over Jezus. Wie is Jezus, de komende, als hij de weg gaat van de Eeuwige. Hij preekt over ons: Wat staat ons te doen als we in navolging van Jezus ook deze weg willen vervolgen.

Erik Sep – Shake

De mooie vormgegeven hand van het kunstwerk Erik Sep is als een richtingswijzer in de wereld van vandaag, een wereld waarvan we denken dat die maakbaar en te plannen is, een wereld van controle. We regelen van alles om het leven niet op zijn beloop te laten. Als we goed kijken zien we beneden in het kunstwerk zwart-wit stroken die de paal van het stoplicht symboliseren, daarna de signaalkleuren van de politie met politiecamera en in de lus eromheen de kleuren van de GGD en de brandweer. Alles onder controle.

En voordat je het weet is die hand onderdeel van die controleerbare wereld en geen richtingwijzer meer uit die wereld. We weten inmiddels dat onze wereld aardig ontregeld kan raken. En in die ontregeling ontdekken we misschien wel eerder iets van een uitgestoken hand. De hand blijkt wendbaar, is op uitsteek-hand-hoogte en kan vastgepakt worden. Deze uitgestoken hand vraagt om ontmoeting.

Met kerst slaat Jezus zijn tent op in onze wereld. De tent als ontmoetingsplaats van God met mensen en van mensen met elkaar. De tent waar we elkaar in de ogen kunnen kijken. Jezus is geijkt op het hemelse licht en zoekt naar het licht in de ogen van mensen. Hij komt op voor mensen die zich bekneld voelen, mensen die in angst leven of zich buitengesloten voelen. Hij komt op voor mensen die niet gezien worden. Hij zoekt mensen op, verbindt zich met hen en brengt licht in de gebrokenheid van hun bestaan.

In het kleurrijke werk van Erik Sep zie ik graag de uitgestoken hand die verbinding zoekt met mensen van allerlei pluimage en die richting geeft op mijn levenspad

Maarten Bel

En dan staat er het glanzend witte standbeeld van Maarten Bel, niet op intermenselijke hoogte, maar hoog op de sokkel. Het steekt wit af tegen de blauwe hemel. De handen omhoog, vragend, wijzend en  ontvangend, open voor wat je toevalt van Godswege. De ogen gesloten, naar binnen gekeerd. Vrij van alles wat er om hem heen gebeurt. Moet hij het van boven hebben? Het haalt me meteen uit ‘de sleur’ van wat me bekend is op deze route naar en van de Bergsingelkerk. Een ander perspectief. Ik kijk naar de voeten, die lichtvoetig door het leven lijken te lopen. Ik kijk naar een lichaam dat vervoering, begeestering lijkt uit te drukken.

Eigenlijk denk ik dat we beide beelden nodig hebben en dat ze alles met elkaar te maken hebben.

Zoals we horen in het verhaal van Lucas 3: 1-22. Voordat Johannes de mensen doopt, houdt hij een preek over een levensveranderende doop: het komt aan op wat we doen, hoe we in de praktijk brengen wat we hebben ontvangen, dat we bezield en begeesterd raken. De handen naar boven om te ontvangen en de handen uitsteken naar de ander en doorgeven wat we van boven hebben gekregen.

Ik loop door naar het station – onderweg mijmerend – op weg naar een volgend station op mijn reis.

Ben blij met project van RORO (www.rorobuiten.nl/ Foto’s van Jacqueline Fuijkschot) die kunstenaars de gelegenheid geeft om te experimenteren, te onderzoeken, hun horizon te verbreden en hen uitdaagt iets te doen dat ze niet eerder hebben gedaan. Het zorgt voor onverwachte nieuwe kunst-ontmoetingen, die mij opriepen tot bezinning en mij weer uitdaagden op een andere manier naar mezelf en de wereld te kijken.

Mogen we lichtvoetig en ontvangend het nieuwe jaar ingaan en daar weer van uitdelen aan anderen. Kome wat komt.

Lydia Roosendaal.