Live verslag: The Cosmic Carnival
15 juni 2018 – door Saar Gerssen (bron: www.popunie.nl)
Zie je het al voor je? Een rustige kerk in het noorden van Rotterdam werd op 8 juni gevuld met melancholische gitaren, vioolklanken en mooie meerstemmige liedjes begeleid door een kalme piano. Hieraan voorafgaand een rondje emotionele americana pop-folk zoals je dat waarschijnlijk in de jaren ’70 zou horen van Crosby, Stills, Nash & Young. Ik beschrijf hier het concert van de Rotterdamse band The Cosmic Carnival in de Bergsingelkerk, met als voorprogramma Robert Cline Jr. die speciaal voor de gelegenheid z’n gitaar uit Amerika had meegenomen.
Eenmaal aangekomen met een vriendin die bekend is met de band schoven we iets verlaat aan bij het gezelschap in de kerk. Dit was een kleine groep mensen, voornamelijk de wat oudere muziekliefhebbers waren aanwezig bij deze magische avond. Robert Cline Jr. was op dit moment met zeer aanwezige passie zijn nummers aan het spelen, die deden denken aan o.a. Bob Dylan, zoals eerder genoemd CSN&Y en The Band.
Het was heel bijzonder om voor het eerst echte americana te horen van een daadwerkelijke Amerikaan. De muziek met blues invloeden werkte zeer aanstekelijk om ons te ontroeren, maar de rest van het publiek daarentegen was een beetje stijfjes.
Hier moest The Cosmic Carnival maar verandering in gaan brengen. Het vijftal uit Rotterdam die stuk voor stuk muzikale duizendpoten zijn laten uitstekend zien en horen hoe je al deze kwaliteiten kan combineren tot een saamhorig spel. Het optreden wordt afgetrapt met een kwetsbare cover van I Don’t Want To Set The World On Fire, bekend geworden door The Ink Spots. De band laat zich ook sterk beïnvloeden door eerder genoemde muzikanten en benadrukken dit nog eens extra door samen te beginnen met covers van o.a. Grateful Dead en Fleetwood Mac. Je ziet dat ze dingen graag net een beetje anders willen doen en dit blijkt ook een erg goede keuze te zijn. Voorbeeld hiervan is dat één van de twee Fleetwood Mac covers een nummer is wat toendertijd geflopt is, maar waar nu nieuw leven ingeblazen wordt; Dragonfly.
Hiervoor en na spelen ze hun eigen repertoire met nummers die stuk voor stuk muzikaal erg goed worden uitgevoerd. Favoriet blijkt bij ons Clockwork, een prachtig saamhorig muziekstuk waarin de drums en vocalen de meeste aandacht krijgen. Dat de band al een tijd in het vak zit wordt duidelijk, kijkend naar hoe goed de leden op elkaar afgestemd zijn. Ze produceren samen één harmonieus geluid en zetten ook een uitstekend sfeertje neer. Er wordt afgewisseld met de nummers, aangezien live in elk nummer de nadruk op één muzikant lijkt te liggen, op deze manier komt bij iedereen de zangkunsten naar voren in combinatie met een instrument naar keuze. Als dit alles achter de rug is, de enige vrouwelijke muzikant kreeg het stijve publiek toch nog zover om de handjes op elkaar te krijgen, wordt er nog een toegift gedaan in samenwerking met de Amerikaan Robert Cline Jr. Samen spelen ze het nummer The Weight van The Band en nog een oud ‘gospel’ nummer wat blijkbaar ooit door de handen van Elvis is gegaan.
Aangezien ze toch in een kerk waren, konden ze hier maar beter ook een beetje eer aan doen. De toegift sloot een intieme avond af waarbij er erg genoten werd, de muzikanten in kwestie blinken uit als sfeermakers, en of dit nou op een festival is of in een kerk, dit blijkt niet uit te maken.
Er werden nog een paar biertjes gedronken en wij gingen snel door naar Rotown voor nog een paar dansjes, waar we later ook nog wat leden van de band troffen. Al met al een zeer geslaagde avond.
