Eeuwigheidsweekend……..
De kerkelijke activiteiten in de Bergsingelkerk stonden gedurende het afgelopen weekend in het teken van herdenking. Herdenking van diegenen die ons zijn voorgegaan in de eeuwigheid. Het gezamenlijk herdenken werkt verbindend. We eren onze doden, denken aan hen, zingen voor hen en steken een kaars aan voor hun gedachtenis.
Zaterdagavond 23 november vond in een goed gevulde kerk een prachtig herdenkingsconcert plaats, een combinatie van koormuziek en orgelspel, een opmaat naar wat genoemd wordt: de Eeuwigheidszondag. Op het podium dirigeerde Ilona van Grondelle het jongerenkoor BELLE MAGALI met composities van Fauré (Messe Basse), Chilcott en Wesley. Op de vleugel de begaafde jonge pianist Laurence Fierens. Het orgel werd weer op meesterlijke wijze bespeeld door onze vaste organist Edwin Vooijs met stukken (vaak eigen arrangementen) van Bach, Liszt, Barber en Fauré.
Het werd een indrukwekkend optreden. Verbazingwekkend hoe mooi en professioneel deze jongeren de zeker niet eenvoudige muziek ten gehore brachten!
Ook de zondagsdienst in de Bergsingelkerk was dit jaar weer bijzonder.
Voorganger Aad van Endhoven en een stoet van jonge kinderen die hem bijstond presenteerde de aantrekkelijke liturgie, met veel zingen en gedichten. En natuurlijk zong de eigen cantorij, samen met Edwin Vooijs op orgel en vleugel, o.a. het Piu Jesu van Fauré.
Er werden vele gedichten gedeclameerd. Deze – voorgedragen door een van de jongeren – wil ik u niet onthouden:
Over liefde en missen, over God mag het weten….
Soms lig ik in mijn bed naar de sterren te turen.
Wat zijn het er veel en wat lijken ze klein!
Ik zou willen weten hoe veel het er zijn.
Ze allemaal tellen. Hoe lang zou dat duren?
Misschien wel zo lang als de rest van mijn leven.
Misschien nog wel langer. Hoe lang zou dat zijn?
Ik voel me opeens ongelofelijk klein.
Een uur op de klok duurt opeens nog maar even.
Een jaar wordt een dag, wordt een halve seconde.
Mijn kamer en ik worden kleiner dan klein.
Steeds kleiner totdat ik tenslotte verdwijn.
En nooit meer door iemand kan worden gevonden.
Wie ben ik? Waar ben ik? Waar ben ik gebleven?
Is dit nu de hemel? Hoe zou het daar zijn?
Dan hoor ik mijn moeder. Ze sluit het gordijn
en komt mij voorzichtig een nachtzoentje geven.
De dienst duurde maar liefst anderhalf uur maar was zo boeiend dat de kerkgangers de tijd vergaten.
