De boeken van Lydia

Op 3 januari 2020 betrad Lydia  Roosendaal voor het eerst als voorganger en pastoraal werker de heilige hallen van de Bergsingelkerk. Ze begint haar werk in een tijd van onzekerheid en verwarring. De snelle maatschappelijke en sociale veranderingen in onze samenleving vereisen een creatieve kijk op religie en zingeving. Via haar favoriete boeken legt ze uit hoe ze dat ziet.

Lydia:

‘Met welk voorwerp zou ik me het beste kunnen voorstellen’, vroeg ik mijn man.
‘Met een boek natuurlijk!’, zei hij meteen.
Ja, als één ding mij kenmerkt, is dat ik sinds mijn boxtijd boeken verzamel. Mijn box stond naast de boekenkast van mijn vader en ik trok alle boeken die ik te pakken kon krijgen in de box.
Daarom een viertal boeken die ook iets zeggen over mijn kijk op het werk in de kerk,

Levensweg en zingeving

Ik houd van boeken die over zingeving gaan en die niet direct uit de christelijk of kerkelijk hoek komen. Daarom las ik “De zin van het leven; gesprekken over de essentie van ons bestaan” van Fokke Obbema. In de tijd waarin we leven is geloven niet vanzelfsprekend. Een gevolg daarvan is dat er geen gedeeld denkraam meer bestaat als we met anderen over geloof of zingeving in gesprek raken, zoals met onze vrienden of collegae. Zelfs in de kerk blijken we niet allemaal meer op dezelfde manier taal te geven aan geloven of hebben we er geen woorden voor. En als onze kinderen ons vragen stellen….  Hoe geven we woorden aan ons eigen geloof? Het is soms zoekend opnieuw uitvinden, er opnieuw en soms andere woorden aan geven. Een mooi voorbeeld daarvan is het boek van Fokke Obbema.

Schoonheid

Van de zomer kocht ik de catalogus “So much I gazed on beauty” van de tentoonstelling over het werk van de Joodse mystieke kunstenaar Eli Content in het Joods Historisch Museum. Ik werd geraakt door het werk van deze kunstenaar. Volgens de joodse mystiek (kabbala) is de schepping nog tijdens het ontstaansproces door een oerramp uiteengeslagen. Hierdoor raakte alles volledig uit balans en – belangrijker nog – werd de schepping nooit voltooid. Het is de taak van de mens om met zijn handelingen voortdurend bij te dragen aan het herstel ervan. In het werk van Eli Content komen vaak handen voor. De scheppende hand van God en de scheppende handen van mensen. Eli Content schept met zijn werk een eigen wereld: zo was in het kindermuseum een droombos van zijn hand in wording met felgekleurde menshoge figuren van karton. Paradijselijke rust, kabbelend water, zachte wind, kinderen die zachtjes vertellen over wat ze er zien en horen.

Theologie

Ik houd van het verdiepende gesprek. Begin 2016 verscheen het boek van Christian Wiman: ‘My bright abyss’. Dat werd in de vertaling van Willem Jan Otten: ‘Mijn heldere afgrond’. ‘Geen gemakkelijk boek’ en ‘Dat zou je samen moeten lezen’ zei hij toen hij sprak over zijn vertaling.

Samen lezen en er samen over spreken, dat is wat ik deed in een leeskring. De Amerikaan Christian Wiman groeide op in een gelovig gezin, maar verloor zijn geloof in de loop van zijn leven. Een ongeneeslijke ziekte en heel veel pijn wierpen hem terug op fundamentele vragen, vooral ook geloofsvragen. We keken naar zinnen en teksten die ons raakten. Die zin of dat gedeelte van de tekst bleek een startplaats te zijn voor gesprek. Stevo Akkerman schreef in Dagblad Trouw: ‘Dit boek pakt je bij de ziel, ook als je denkt dat je die niet hebt. Het is, hoewel geen poëzie, een groot gedicht’.

Prentenboeken

Ik houd van pelgrimsverhalen; op mijn nachtkastje ligt het boek ‘De omweg naar Santiago’ van Cees Nooteboom. Maar ik houd ook van prentenboeken. Mijn favoriete pelgrimsverhaal is in de vorm van een prentenboek: ‘Oh, hoe mooi is Panama’ van Janosch. Kleine Beer en Kleine Tijger wonen in een gemoedelijk huis aan de rivier, naast een grote boom. ‘Het gaat goed met ons’, zei Kleine Tijger. ‘We hebben alles wat ons hart begeert en we hoeven nergens bang voor te zijn’. Ze eten iedere dag lekker en hebben echt een mooi leven. Op een dag drijft in de rivier een kist uit Panama voorbij. De kist ruikt naar bananen. ‘Oh, Panama is het land van mijn dromen’, zegt Kleine Beer. ‘In Panama’, zegt Kleine Tijger, ‘is alles veel mooier, want Panama ruikt van onder tot boven naar bananen. We moeten morgen meteen naar Panama’.
Ik ga vast het boek een keer gebruiken, want soms is het paradijs dichter bij dan u denkt.

Ik ga graag met u op reis en hoop in de komende tijd op veel contacten in kerk en wijk, op wat voor manier dan ook….

Een nieuw jaar, een nieuw begin.
Moge het nieuwe jaar vol zijn van hoop en levensvreugde!