Column uit Mare: Het is wat het is
De tijd voor Kerst is meestal een drukke tijd. Er moet nog zoveel en dat allemaal voor de vakantie. De kerstviering naderde. Bij het boodschappen doen kwam ik M. tegen die moeilijk liep. Ze vertelde over haar man die steeds verder achteruit ging. Ze was moe, zo moe. Haar knieën zijn versleten en de operatie heeft niet opgeleverd wat ze hoopte. Maar ja, het is wat het is, zegt ze.
In de winkel liep ik een vrijwilliger tegen het lijf die al vele jaren boodschappen doet voor haar vriendin, zonder mopperen en bijna met plezier. Ik zie het als mijn taak zegt ze. Eigenlijk een bijzondere opdracht. Daarna had ik nog afgesproken met een bewoner van de Meineszlaan die de Kamer van de Burgemeester leeg haalde. De Kamer gaat sluiten. Er waren nog wat spullen die wij konden gebruiken. Het afscheid was rustig geweest en voor het einde van het jaar moet het pand leeg opgeleverd worden. Tsja, zegt ze, het is wat het is. Er zijn mooie jaren geweest in deze buurtkamer maar nu is er niet genoeg animo en de huur is niet meer op te brengen. Het is wat het is.
Ik bel nog even met M. om te vragen of ze naar het kerstfeest komt. Er was ziekte in de familie, dus er wachten haar lange dagen in haar eigen huis. Vlak voor de kerstviering hoor ik van het overlijden van een vrouw die regelmatig in Rosa kwam en bevriend was met gastvrouwen. H. komt ook naar de viering. Ze heeft nog veel last van de schrik over de vuurwerkbom die bij hun voordeur af is gegaan. Dan komt een gastvrouw binnen op de valreep. Net terug uit Marokko waar ze afscheid nam van haar broer die uiteindelijk overleden was. Zichtbaar aangeslagen liet ze zich troosten door andere gastvrouwen die erg met haar meegeleefd hadden. Hij was erg ziek en had veel pijn. Hij kon niet beter worden. Het is wat het is, zegt ze. Zo gaat het leven.
De kerstviering begint. Op de kortste dag vieren we het feest van het licht. Maar de donkerte is voelbaar en tastbaar in de wereld en in het leven van de vrouwen. Bij het aansteken van de kaarsjes komen er zorgen voorbij en is er speciale aandacht voor mensen die ziek zijn of overleden, een land in oorlog en slachtoffers van geweld. Een vrouw maakt excuses voor haar moeilijke gedrag. Er wordt ook dankbaarheid uitgesproken voor een genezing en voor de steun van elkaar. De boom van kaarsjes komt helemaal vol te staan. Er zijn veel gastvrouwen van nu en vroeger die zorgen en ziekte hebben. We weten dat ook in de kerkelijke gemeente veel verdriet en zorgen zijn. Het komt allemaal samen. En er was een ongelukje gebeurd met de herders uit de kerststal. Ze hadden diverse breuken opgelopen. Suze de Haan heeft de herders meegenomen en eerst geprobeerd te lijmen maar dat werkte niet. Toen heeft ze klei gebruikt om een steunconstructie te maken. Daardoor kreeg een herder een sjaal en werd een schoen aangepast. Ze bakte ze in de oven en het is gelukt. We stonden met ons drieën bij elkaar om het wonderbaarlijke herstel te roemen. Verbonden en even
opgelucht en opgelicht.
Kitty verwoordde de kerstgedachte met deze woorden:
Wat voor vrede?
vrede om te blijven ademhalen als een deken van verstikkende maatregelen op ons neerdaalt; vrede als kompas om op te varen bij alle tegenstrijdige eisen die je met schipbreuk bedreigen; vrede om het licht in jezelf, een flakkerend ledlampje of een stralende ster, te beschermen; vrede om bij het geweld om je heen jezelf vreedzaam te bewaren.
We wensen u alle goeds en vrede in het nieuwe jaar.
Arja Poot
Deze column verscheen in de nieuwste versie van Mare, ons kerkblad. Je kunt het op deze website lezen. Mare is ook op papier te verkrijgen in de Bergsingelkerk of bij BMVier.
